Rozdział# 9 - Życie i jego brak

Następnego ranka, chłopacy zeszli do salonu, gdzie mieli czekać, aż wszyscy zostaną zawołani na śniadanie. Jak zawsze w pokoju przebywała już spora część mieszkańców Instytutu. Jakub opierał się o ścianę ze skrzypcami w dłoni, a Michał siedział przy fortepianie i razem z przyjacielem przygrywał spokojną, acz lekko smutną piosenkę.

- Alec, Jace u nas jest tak zawsze. Jedyna rozrywka, to muzyka – powiedziała Lisa, która złapała na ręce jedną z rozbawionych bliźniaczek, biegających po pokoju i ujrzał zaskoczone miny przybyszów.

- Ale tak od rana? – spytała zaskoczona Isabell ściskająca dwa puste kubki w ręce wracając z Sanktuarium.

- Zawsze, gdy mamy czas – powiedział Michał, po czym zaczął śpiewać.

Świat się wokół nas wciąż mniejszy staje,

Kontynenty na odległość dłoni są,

Samoloty jak z dziecinnych bajek,

Ponad głową coraz szybciej niebo tną.

Ludzie wciąż wędrują wielkim, głośnym stadem,

Z pomieszania mowy słychać jeden głos

Zbudowano drugą, większą Wieżę Babel,

Kto pamięta tamtej, pierwszej mierzy los.

Wszyscy wokół dośpiewywali co jakiś czas, jakby ćwiczyli całość od zawsze. Lisa wiedziała, kiedy ma razem z bliźniaczkami cicho mruczeć, dokańczać słowa i pogwizdywać dając całej piosence większy rozdźwięk. Chłopcy swoimi niskimi głosami śpiewali po kolei zwrotki, tak jakby to był biały wiersz.

Nefilim ze Stanów przyglądali się im z zaciekawieniem. Wszyscy faktycznie byli jedną, wielka rodziną, jednym organizmem myślącym i czującym tak samo.

W połowie utworu drzwi się gwałtownie otworzyły i weszła nimi jako ostatnia z nieobecnych Lucyna, która z miejsca zaczęła się ruszać w rytm wygrywanej muzyki.

- Bardzo lubię tą piosenka. Nowa Wieża Babel… - Uśmiechnęła się do grających, po czym zaczęła się wsłuchiwać w wokal Petera.

Powolnym krokiem podeszła do kanapy i usiadła na niej biorąc kubek i popijając kawę. Zaraz obok niej znalazł się Samuel i delikatnie zaczął masować jej plecy.

- Nie dotykaj mnie! – syknęła cicho wstając i odwracając się w jego stronę.

- Dlaczego? – Zapytał zdziwiony.

- Bo tak! – Warknęła i czym prędzej przeniosła się na parapet.

Jace i Alec przyglądali się im chwilę, po czym wymienili znaczące spojrzenia. Zastanawiali się, czy dziewczyna tylko gra, czy może wczoraj coś się wydarzyło, że nagle jej stosunki z Samuelem się pogorszyły.

Oprócz nich, na nikim więcej zachowanie Lucy nie zrobiło żadnego wrażenia. Dziewczyna usiadła na parapecie i cicho przyśpiewywała z resztą rozglądając się po obecnych. Zdawała się jakby kogoś wyszukiwała w tłumie, lecz bezskutecznie. Oparła czoło o zimną szybę i przyglądała się tętniącej życiem ulicy za nią, jakby to był bardzo ciekawy film. Wydawała się być w tamtych chwilach myślami gdzieś daleko, a jednak ona była tylko w bibliotece.

Leżała na sofie, na jej ciele były składane delikatne, miękkie niczym puch pocałunki, których od zawsze pragnęła. Marzyła o nich, a jednak wiedziała, że są dla niej zakazane i ta myśl w niej zwyciężyła. Obecnie zastanawiała się, czy nie mogła raz stawić się i zrobić to, co zawsze pragnęła…

Gdy muzyka ucichła Lucyna zsunęła się powoli ze swego siedzenia i spytała spokojnie:

- Czy dzisiaj mamy jakieś plany, czy też siedzimy w domu?

- Na pewno do południa nic nie robimy, a później w Parku Źródliska jest festyn – powiedziała rozradowana Lisa i rozejrzała się po reszcie. – Idziemy na niego, prawda?

- Ja na bank idę – odpowiedziała Lucy i odstawiła kubek na stolik. – Chłopaki, wy chyba nas nie zostawicie?

Michał, Peter oraz Jakub wymienili znaczące spojrzenia, po czym Jakub się odezwał:

- Jak wam, dziewczyny tak bardzo zależy to możemy się przejść, a ty Samuel i Adam idziecie? – Skierował wzrok na przyjaciół.

- Ja sióstr nie zostawię – rzekł szybko Adama i stanął przy nich niczym strażnik.

- A ja mam inne plany – odrzekł ponuro Samuel i rzucił Lucynie złowrogie spojrzenie.

- No ok, a wy? – zapytał gości, którzy na raz przytaknęli głowami.

Zapadła na chwilę długa cisza, po czym gwałtownie odezwała się Isabell:

- Simon czuję się w Sanktuarium samotnie, czy nie możemy z nim spędzić trochę czasu?

- Po śniadaniu chodźmy do niego, chłopaki weźcie instrumenty, to może coś się zagra – odpowiedziała od razu Lucy i spojrzała na Nocną Łowczynię z sympatią, po czym rzekła po polsku – Jesteś wspaniałą osobą kochając wampira tak mocno, mimo że ta miłość jest zakazana.

Izzy patrzyła na nią zdezorientowana, nie rozumiejąc słów wypowiedzianych do niej.

- Ty to robisz specjalnie – odezwał się gwałtownie Peter po angielsku.

- Co robię? – Odwróciła się do niego zaskoczona.

- Mówisz w języku, który rozumiemy jedynie my, ale nie oni.

Lucy lekko się zarumieniały, acz z tej nieprzyjemnej sytuacji wyrwał ją krzyk Margaret oznajmiający śniadanie.

Wszyscy pośpieszyli w dół po schodach i usiedli na swoich miejscach. Jak zawsze dorośli byli już dawno na dole i jako pierwsi zaczęli jedzenie jak i rozmowę z młodzieżą. Wszyscy mówili o swoich planach na dzisiejszy dzień i pytali się czy coś nie jest zaplanowane. Szefowie Instytutu zapewniali, że tego dnia, każdy może się rozerwać, ponieważ wszystko jest pozałatwiane, co wychodziło na wszystkich korzyść.

Gdy skończyli jeść, każdy pomógł posprzątać po śniadaniu, po czym młodzież wybrała się do Sanktuarium.

W kącie zimnego pomieszczenia siedział nachmurzony Simon, który na widok tak wielu gości zamarł z otwartymi ustami.

- My w odwiedziny – powiedziała wesoło Isabell wychodząc na przody.

- Do mnie? – wykrztusił zaskoczony.

- Nie, do ścian – odparł sarkastycznie Jace, za co dostał od Clary kuksańca w ramię.

Wszyscy przywitali się z wampirem i rozsiadając się po krzesłach i podłogach zaczęli z nim rozmawiać i się śmiać. Atmosfera była lekka i przyjemna, a widok uradowanego Simona podnosił każdego na duchu.

- Ej, kompania mam pomysł! – krzyknęła nagle Lisa przerywając rozmowę – Zróbmy konkurs w śpiewaniu!

Wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni nie wiedząc, co na to odpowiedzieć.

- Siostra, ale nasi goście nie zrozumieją słów niektórych piosenek, bo jestem pewien, że będziesz chciała losować gatunki – odrzekł ponuro brat wiedząc, że jego mocną stroną nie jest śpiew.

- No tak, a nie ma runy, żeby można było kogoś zrozumieć? – żachnęła się dziewczyna.

- Jest – powiedziała spokojnie Lucyna i wyjęła zza dekoltu swoją stelę. – Ja mam taki Znak, mogę wam go narysować, bo go potrafię.

- Bardzo przypomina on Iratze – powiedziała nagle Clary i również złapała za swoja stelę.

Obie dziewczyny zaczęły do każdego podchodzić i rysować im Znak, dzięki któremu mogli spokojnie się porozumiewać nie zmieniając języka.

Gdy obie skończyły i patrzyły na swoją pracę z niemałą dumą, Jakub i Peter gwałtownie się odezwali:

- Lucyna, zaczynaj, niech będzie coś miłosnego.

- Co?! Dlaczego ja?! – krzyknęła zaskoczona.

- Bo mamy taki kaprys – zaśmiali się obaj i pociągnęli ją na środek.

- Ale ja nie mam pomysłu – powiedziała zdezorientowana, stojąc i odwracając się do wszystkich.

Jej wzrok na chwilę utkwił na oczach Jace, a później Aleca. Zdawała się szukać w nich wsparcia, lecz zaraz zaniechała tego i skupiła się na przyjaciołach, którzy trzymali w rękach instrumenty, gotowi do zagrania.

- Hmm… A jaką tą piosenkę śpiewałaś dla swojego kochanka? – syknął niemiło Samuel – „Na Odległość”? Dobrze pamiętam? A w ogóle jak się nazywał ten twój ostatni niewolnik, bo już zapomniałem?

- On nie był żadnym niewolnikiem! – warknęła ostrzegająco dziewczyna. – Miał na imię Reneus i wiesz dobrze, że nie żyje.

- I z tej przyczyny, że go straciłaś przez swoją głupotę nie zaśpiewasz tej piosenki Lucynko? - zapytał z udawanym żalem i troską w głosie.

Dziewczyna prawie zabiła go swoim wzrokiem ignorując zaskoczone miny Aleca i Jace oraz ich przyjaciół, nieznających historii tego chłopaka. Szybko wzięła się jednak w garść i biorąc głęboki oddech skinęła na Petera.

Chłopak od razu zaczął grać, a Lucy stanęła wyprostowana, przymknęła oczy, wzięła kolejny oddech i ściskając ręce w pięści zaczęła śpiewać smutną piosenkę o wymogach, które stawia miłość.

Gdy skończyła, widocznie odetchnęła z ulgą i wszystkim się delikatnie pokłoniła. Otrzymała krótką salwę oklasków i gwizdów chłopaków.

- Ładnie śpiewasz – powiedział na głos Alec, ku jej wielkiemu zdziwieniu.

Uśmiechnęła się krzywo i stanęła bliżej reszty uciekając od chłopaka wzrokiem.

- Za nim stała się kimś z nas, uczyła się śpiewu i grania na paru instrumentach, za to ja z siostrą trenowaliśmy taniec – rzekł Adam lekko się rumieniąc.

Nefilim, spojrzeli na nich zszokowani.

- Tak to prawda. Jako, że ja zaczęłam całą rozrywkę, wybieram kolejną osobę i jest nią Peter i Jakub. Zagrajmy tą moją ulubioną – puściła do niego oko, po czym spojrzała na Lisę i Adama – A wy zatańczcie.

- W planach był tylko śpiew! – oburzyła się dziewczyna, ale wstała i pociągnęła brata za rękę. W duchu bardzo chcą pokazać, że naprawdę dobrze tańczy.

Kuba podniósł się z ziemi i wziął dwie pary skrzypiec, od razu jedną z nich podając przyjacielowi.

- Twoje wyższe – rzekł.

- Wiesz, jak ja dawno nie grałem, ale zawsze chciałam. – Uśmiechnął się lekko i razem z parabatai wyszli do rodzeństwa i stanęli po przeciwległych bokach.

Oboje ułożyli sobie podbródki i poprawili strony, po czym Kuba trzy razy machnął w powietrzu smyczkiem i zaczęli grać.

Najpierw spokojnie, ale muzyka zaraz zaczęła lekko przyśpieszać. Adam z Lisą na początku okrążyli siebie jak zwierzęta, które mają zacząć walkę, po czym brat złapał siostrę za ramie i mocno ją przechylił. Muzyka przyśpieszyła i była lekko urwana, a młoda para zaczęła się poruszać w jej rytm z niewyobrażalną zręcznością, jak i gracją jakby istnieli tylko oni. Lisa bardzo dobrze owijała się wokół Adama i bez problemu dawała się mu podrzucać. Brat widział tylko jej ciemne oczy skupione wyłącznie na nim. Podtrzymywali obaj kontakt wzrokowy nie musząc patrzeć na swe ciało, aby wiedzieć, jak zaraz postąpią.

Smyczki śmigały po obu skrzypcach bardzo szybko, zdając się jakby chciały przeciąć struny. Oboje muzykanci mieli zamknięte oczy i byli wyłącznie skupieni na grze, tak jak rodzeństwo na sobie i na swoich krokach. Najważniejsze było żeby trafić w rytm, wiedzieć jaką strunę przycisnąć i jak nachylić smyczek.

Muzyka dwóch skrzypiec o różnych tonacjach, jak szybko się zaczęła tak i gwałtownie skończyła, a Lisa trzymana pod ręce przez brata wykonała spektakularny szpagat.

Kolejna salwa oklasków i wiwatów.

- No widzę, że z formy nie wypadłeś – zaśmiał się Kuba i wziął od Petra skrzypce.

- Sam jestem zaskoczony – uśmiechnął się i podeszła do reszty.

Zabawa była dalej kontynuowana i każdy z miłą chęcią w niej uczestniczył. Nawet Jace i Alec zaśpiewali dwie piosenki, co było ogromnym zaskoczeniem dla Isabell oraz Clary, które i tak na koniec stwierdziły, że ich głosy nie nadają się nawet do poezji śpiewanej.

Kiedy wszyscy byli już po minimum jednej rundzie nadeszło południe.

Każdy rozszedł się do swoich pokoi, aby się przebrać na festyn. Spotkali się przed Instytutem.

Lisa miała na szyi aparat cyfrowy, a chłopaki ogarnęli koc na wieczór oraz pieniądze, po czym wszyscy ruszyli sporą grupą do sporego, ogrodzonego parku ze stawem i Palmiarnią.

Lucyna jako pierwsza weszła do niego i stanęła w plamie słońca, a jej włosy rozwiał wiatr. Lisa szybko uchwyciła ją na zdjęciu, gdzie wyglądała niczym anioł zesłany prosto z nieba, ale bez skrzydeł. 

- Nic się nie zmienił – powiedziała rozglądając się Lucyna.

- A jak mógł się zmienić, przecież nie dawno go odczyścili, a to było za twoich czasów – powiedział Peter i ruszył przodem w stronę altanki, gdzie była ustawiona scena, a wokół niej stoiska oraz budki z jedzeniem i bibelotami.

- Ej, a może chodźmy nad staw, tam jest przyjemniej – zaproponował Adam.

Wszyscy przytaknęli i ruszyli do wody koło której organizowali tańce i inne zabawy. Ludzie rozkładali się z kocami na trawie i obserwowali zabawę oraz słuchali muzyki. Clary w tłumie wypatrzyła Magnusa, Luke oraz Jocelyn. Podbiegła do nich i zaprosiła do przyłączenia się.

W tym czasie Adam oraz Lisa postanowili wziąć udział w konkursie na akrobacje na linie.

Zgłosili się razem i szli jako pierwsi. Wszyscy zebrali się wokół i przyglądali jak rodzeństwo się zabezpiecza, po czym wchodzą na linę na wysokości dwóch metrów nad ziemią. Była to raczej taśma, na której można było robić przewroty, od których zaczęli, a następnie skokami i obrotami w locie. Wybijali się z własnych rąk oraz pomagali się złapać.

Zostali za cały pokaz nagrodzeni wiwatami i śmiertelnie przerażonym wzrokiem Jocelyn, kiedy zeszli.

Nic się do niej nie odezwali tylko uśmiechnęli, po czym zaczęli się dalej bawić, jak reszta.

Popołudnie mijało na zabawie, tańcach, konkursach oraz na dużej ilości zdjęć. Wszyscy mieli dobry humor, aż do chwili, gdy do Michała zadzwoniła Margaret.

- Musimy wracać do Instytutu – powiedział. – Sebastian jest w Łodzi.

Wszyscy bez słowa zaczęli się zbierać i wrócili pośpiesznie do domu. W progu czekała na nich zdenerwowana szefowa Instytutu, która od razu zaczęła im tłumaczyć gdzie i dokąd mają się wybrać oraz w jakiej sprawie. Każdy szybko poszedł do swojego pokoju, aby się przebrać w strój bojowy.

Jace i Alec znaleźli się jako pierwsi na zewnątrz ubrani. Zaraz do nich dołączyli Isabell, Clary i Magnus, a później reszta.

Jerzy naszykował sporą furgonetkę, którą mieli jechać do klubu, gdzie widziano Sebastiana. Wszystko było już gotowe, gdy wyszła przed Instytut, a Alec i Jace znieruchomieli przy swoich ukochanych. Szeroko otwartymi oczami patrzyli jak powoli schodzi po schodach i zbliża się do wszystkich.

Tym razem ubrana była w skórzane, czarne i obcisłe spodnie, z grubym pasem tego samego koloru. Nałożyła na to granatowy obcisły t – shirt i skórzaną, czarną kurtkę oraz kozaki na koturnie. Jej oczy były umalowane na granatowo, a włosy wytapirowane i przełożone na jeden bok. Na rękach nosiła skórzane rękawiczki bez palców, obite ćwiekami.

Robiła wrażenie.

- Chyba się nie spóźniłam? - spytała podchodząc.

- Na twoje szczęście nie – odburknął Samuel i ruszył w stronę furgonetki.

- Ja pojadę sama – odpowiedziała i ruszyła do garażu.

- Nie! – odpowiedział Peter i Jakub na raz. – Nie puścimy cię samej.

- Ale nikt nie jedzie razem ze mną, macie swoje - powiedziała wyniośle, ku zaskoczeniu wszystkich, którzy nie wiedzieli, o czym jest mowa.

- Mimo to, będziemy jechali koło ciebie –odparł poważnie Peter.

Dziewczyna cicho westchnęła i przewróciła oczami, po czym cała trójka zniknęła w garażu, aby zaraz z głośnym warkotem wyjechać na trzech ścigaczach.

Lucyna wyjechała na przody, na czarno – granatowo – srebrnym motorze.

- Tylko uważaj na siebie – powiedziała dla zasady Margaret i popędziła resztę do furgonetki.

- Jasne! – odkrzyknęła Lucy i zasunęła kask.

Samochód ruszył jako pierwszy, lecz zaraz wyminęły go ścigacze, stając dwa po bokach i jeden na przedzie. Oczywiście prowadziła Lucyna, co chwilę lawirując, lub stając na kole ku przerażaniu reszty.

Nastolatki w furgonetce przyglądali jej się, gdy Peter i Jakub również wyjechali do niej i co chwilę między sobą lawirowali, niczym w jakiejś układance, aby za moment przyśpieszyć i ścigać się po opustoszałej ulicy i zajeżdżać sobie drogę.

- Zabiją się! – pisnęła Margaret zakrywając sobie oczy ręką, gdy po raz kolejny Lucyna lub Peter okręcali się na jednym kole i ruszali dalej.

Alec i Jace nie mogli oderwać wzroku od jej sztuczek na motocyklu, od jazdy na jednym kole po stawanie na siodełku oraz jej wymigiwaniu chłopaków i zyskiwaniu na odległości.

- Dobra jest – powiedział Magnus, również przyglądając się, jak srebrno – granatowo – czarna smuga, śmiga przed furgonetką.

- Tak, jest. Dużo traci, więc gdy ma szansę wrócić do dawnych czasów to, to robi. Zawsze kochała motory i jazda dla nich to chleb powszedni – rzekł staruszek za kierownicą.

- No dobra, teraz będziemy mieli sporo skrętów, więc patrzcie na nich uważnie, bo to się nazywa niezły widok – powiedział Michał siedzący koło Jerzego.

Faktycznie, miał rację.

Gdy skręcili w węższą uliczkę, wszyscy jechali rzędem wymieniając się na skrętach, gdzie jak się przekrzywili na siodełkach i specjalnie dotykali rękoma ziemi albo i połową ciała. Najbardziej i tak odważną była Lucyna, która postanowiła zakręcić na jednym kole i udało jej się to tylko dzięki temu, że okręciła się, a nie przechylała.

Wyglądali, jakby takie sztuczki, ćwiczyli całą trójką razem.

- Zbliżamy się do celu, więc powinni powoli zwalniać, jeśli się nie zapomnieli – powiedział Jerzy, który kierował furgonetką i zaczął zjeżdżać na pobocze.

Zaraz zatrzymał się i zgasił silnik, a Nefilim wyspali się z pojazdu. Motory zatrzymały się przed furgonetką i wszyscy z nich zsiedli.

- Nieźle młoda – powiedział Michał. – Nie wypadłaś z formy.

- Ale to chyba ostatni raz, kiedy na nim jadę – powiedziała i pogładziła stal.

- Dlaczego? – spytał zaskoczony.

- Za dużo wspomnień – odparła, a przed oczami Michała ukazały się obrazy jej zakrwawionej twarzy, a później zmasakrowanego pojazdu i widoku krwi płynącej po asfalcie.

Szybko się otrząsnął i podszedł do wejścia klubu.

- PLAGA – przeczytała na głos nazwę Clary.

- Dosłownie plaga – rzekł Samuel i spojrzał do wnętrza wypełnionego dymem, światłami i tańczącą młodzieżą.

- Tak jak zawsze? – spytała Lisa.

- Tak - rzekła Margaret.

- Lucy, idź pierwsza, wiesz dobrze, co masz robić – powiedział Peter stając przed wejściem.

- No jasne – błysnęła zębami i ruszyła do środka kręcąc lekko, acz kusząco biodrami, mocno zarysowującym się pod skórzanymi spodniami.

Pomieszczenie, do którego weszła było zaciemnione i gęste od zapachu olejków, potu i dużej ilości likieru Faerie.

Rozejrzała się wokół siebie, poszukując najlepszego miejsca, gdzie mogłaby przykuć uwagę wszystkich. Jej wzrok utkwił na podwyższeniu sceny z metalową rurą na środku. Przecisnęła się jak najszybciej przez tłum i bez żadnych oporów dostała się na scenę. Zmieniono akurat muzykę i zaczęło lecieć „Mrs Saxobeat”

Raz kozie śmierć

Zaczęła okręcać się wokół rury w rytm muzyki i wyginać całe ciało. Już po chwili prawie wszyscy patrzyli się na nią w skupieniu, jak uwodzicielsko ściąga z siebie kurtkę i podnosi się na rurze, opuszcza, zjeżdża w tym samym momencie oblizując wargi i mrugając do prawie każdego okiem. Wygięła się ostentacyjnie w chwili, gdy wśród tłumu wypatrzyła osobę, której poszukiwała.

Sebastian.

Stał i patrzył się na nią nie rozpoznając jej. Powoli zsunęła się ze sceny i zaczęła kocimi ruchami, czasami nawet na kolanach zbliżać do niego, aż stanęła naprzeciw i tańczyć, ku jego zadowoleniu. Mruczała mu do ucha i cicho śpiewała piosenkę tym samym muskając odrobinę jego ucho. Muzyka powoli się kończyła, a ona zaczęła go zaciągać w ustronne miejsce. Wszyscy patrzyli na nią, jak sprawnymi ruchami kręci przed nim się i przybliża, co jakiś czas muskając jego bladą skórę wargami.

- Nie opieraj się – szepnęła słodko i zaciągnęła go do pokoju dla personelu.

Zaraz zamknął za sobą drzwi i przyparł ją do ściany, a ona udając zadowolenie lekko wygięła się w łuk.

Nie zdążył nawet położyć na niej swych bladych ust, gdy poczuł na plecach ostrze. Powoli się odwrócił i ujrzał wszystkich, którzy z nią przyjechali z Jacem na czele.

- O witaj braciszku – powiedział Sebastian.

- Widzę, że nie jesteś zaskoczony – wysyczał przez zęby.

- Wiesz, rzadko się zdarza, aby taka ładna suka się do mnie przymilała.

Poczuł pukanie w swoje ramię i odwrócił się w stronę Lucyny. Ta nie czekając przywaliła mu z całej siły pięścią w policzek, dzięki czemu rozorała mu ćwiekami spory kawałek twarzy.

- Za co?! – krzyknął upadając na podłogę.

- Za tą sukę, palancie – syknęła i poprawiła kopnięciem w brzuch.

Chłopak wysyczał jakąś inkarnację, po czym przekręcił pierścień za nim Jace, zdołał zadać jakikolwiek cios.

- I skur… - nie dokończyła, ponieważ z sufitu zaczęły spadać demony, podobne do wyrośniętych, zmutowanych nietoperzy.

Wszyscy od razu złapali za broń i zaczęli się bronić przed atakującymi ich bestiami mającymi ostre jak brzytwa zęby i ciało całe w guzach, które na sam widok przyprawiało o mdłości.

Lucyna szybko przetoczyła się do reszty i wyjęła swój sztylet. Rozejrzała się poszukując Adama i Lisę. Mimo że nie byli parabatai, wypełniali się podczas walki, co było bardzo ważne w takich sytuacjach.

Stanęli do siebie plecami i zaczęli odpierać demony.

W powietrzu błyskały ostrza mieczy i noży, co chwilę śmigały strzały Aleca. Wszystko szło dobrze, potworów było coraz mniej, aż do chwili, gdy Lucyna została gwałtownie wyrzucona w powietrze i obiła się plecami o ścianę.

- Lucyna! – Ktoś krzyknął.

Dziewczyna szybko się otrząsnęła i ujrzała przed sobą jakże znajomą twarz.

- Camille? – spytała słabym głosem.

- O! Pamiętasz mnie? – zaśmiała się z udawanym zaskoczeniem i błysnęła swoimi kłami.

- Co ty tu robisz?

- Zabijam was – syknęła i szybkim ruchem wyjęła sztylet z rękawa.

Lucyna w ostatniej chwili się przetoczyła, a ostrze wbiło się w jej biodro. Dziewczyna krzyknęła cicho i potoczyła się dalej, próbując odpędzić się od jednego z demonów, który ją zaatakował.

Wszystko przyśpieszyło.

Widziała przed sobą tylko oślizgłą paszczę demona bez oczu, który próbowała ugryźć ją w gardło, a ona wyszarpując sztylet ze swego ciała wbiła mu go w pierś.

Rozejrzała się przerażona wokół siebie. Camille stała tyłem do niej, a przed Samuelem. Oboje walczyli, aż dziewczyna z zastraszającą szybkością przybliżyła się do niego, a jego twarz wykrzywił grymas bólu. Zaraz po tym wampirzyca znalazła się przy drzwiach i machając wszystkim na pożegnanie wyszła z pomieszczenia znikając w tłumie.

Samuel upadł przed Lucyną jak długi.

- Nie! – krzyknęła dziewczyna i trzymając się za ranę podczołgała się do niego.

- Nic mi nie jest, to tylko śmierć… - powiedział spokojnie lekko głaszcząc jej policzek.

- Tylko śmierć? Samuel nie odchodź, wytrzymaj. Za chwilę narysuję ci Iratze i wyleczysz się.

- To jest demoniczne ostrze moja miła, nie dasz rady. Dziękuję, że odchodzę chociaż w twoich ramionach. – Delikatnie się uśmiechnął, po czym wydał ostatnie chrapowate tchnienie.

- Samuel, Samuel… - szeptała, a jej łzy spadały na bladą twarz chłopaka, skamieniałą i z otwartymi oczami.

W jego piersi trwał sztylet z demonicznego metalu.

- Nie! – krzyknęła przez łzy i całych sił przytuliła się do jego ciała.

Na swoim ramieniu poczuła znajomy dotyk, który gwałtownym ruchem ręki próbowała odtrącić.

- Lucy, odsuń się od niego. Nie uratujesz mu życia – powiedział łagodnie Luke i uklęknął przy córce.

Spojrzała na niego zaszklonymi oczami i powoli odsunęła się od ciała przyjaciela, po czym znalazła się w ramionach swojego ojca.

Ścisnęła z całej siły powieki i palce na plecach Luciana, pozwalając sobie na jeszcze parę łez, po czym na krótki, chrapliwe oddechy, aby się uspokoić.

Wszyscy stali wokół nich i ciała Samuela, patrzącego się w sufit martwymi oczami. _____________________________________________________________________________

Piosenki wykorzystane w rozdziale:

https://www.youtube.com/watch?v=-J1W_-EhDck

https://www.youtube.com/watch?v=-J1W_-EhDck

oraz muzyka, która zagrali Lucyna i Kuba na skrzypcach

https://www.youtube.com/watch?v=ntQ4dlCLjQ0

Wiem, Lucyna jest wszech utalentowana, ale jednak ma wiele wad, które pokaże w